نامه ی دایی(تابستان نود وشش)

سلام روزهای خوب خدا چه زود میگذرند ومرورآن لحظات شیرین پس از گذشت زمان جز خاطراتی تلخ ودردناک را یاد آور نمیشود. روزهاییکه "ن"(مامان) با تمام وجود عاطفه بود واحساس.دوست داشتنی بودوهمه رادوست داشت  . عشق بود وامید.... .امروز بهنگام برگشت لحظه ای آنروزها برایم تداعی شد روزهاییکه زندگی جز خنده وشادی ودرکنار هم بودن وباهم بودن چیزدیگری نبود واقلا برای ما مفهوم دیگری نداشت .از رفتار چندروزه ام از تو   بهار    خودم خدا   واز همه انسانهاخجالتم. من هنوز این "ن" را باور ندارم. او با تصویر ذهنی من ازاوهمخوانی ندارد. من خواب چنین روزهایی را هم ندیده بودم .اوباخودش هم بیگانه است . هیچکس به اندازه او مرا دوست نداشت چه رسد که متنفر هم باشد. گاهی فکر میکنم برگشتن آنروزها  غیرممکنه است واز آنجا که توکل خویش را بارها آزموده ام باز فریادی تمام وجودم را فرا میگیردکه هان نومیدی اولین نتیجه گیری انسانهای احمق وبیخرد است وتوکه ... وباز امیدوارمیشوم .نمیدانم اما خیلی دلم برای آنروزها ونقش " ن" در آنها تنگ شده . کاش میشد از حاجیه بهار بپرسی که این کفاره کدامین گناه است. شاید بادلیلی آیه ای حدیثی روایتی توهمی اقلا بارمان سبک شود.

Kimia Gh, [16.10.17 23:42]
من فقط یه چیزو می دونم.اینکه اگر کمک شما نبود مامان تا یه مدت دیگه چشماشو کلا.......................                                                                                                                             کار بزرگی کردین دایی.در حق همه...
بهار معتقده این اتفاق یه آزمایش ،یه امتحان بوده